Pesquisar neste blogue

quarta-feira, 17 de novembro de 2010

O BNG de Chantada defende os serviços e o carácter público da área sanitária comarcal




Aproveitamos a marcha pola sanidade pública para fornecerlle aos nosos leitores e leitoras algunhas chaves da mecánica económico-financieira da construçom de novos hospitais e da paseniña privatización e mercantilización da sanidade. O artigo foi tirado do blogue Feijoomente que pode consultar-se aqui.

Poñamos por caso que facer o novo hospital de Vigo coste 60 millóns de euros.

Iso significa que a empresa concesionaria terá que adiantar esa financiación, negociando o crédito nos mercados financieiros e bancarios. Tal e como está o panorama, o custo financieiro dese préstamo será realmente elevado.

Unha vez realizado ese gasto, e inaugurado o hospital - poñamos de novo por caso - en 2013, a empresa concesionaria deberá tamén facerse cargo do gasto corrente do edificio. A canto pode ascender isto?

Tomemos como parámetro o orzamento de gasto corrente dun hospital de tamaño similar, o CHUAC, para 2010 (Vigo non pode ser, obviamente, menos que A Coruña...), e limitémonos ás partidas previstas na nota de prensa da Consellaría de Sanidade, deixando fóra as subministracións de material sanitario:

- 212 (reparacións, mantemento e conservación do edificio): 2.000.000 €.
- 213 (maquinaria, instalacións e utensilios): 5.000.000.
- 221.00 (enerxía eléctrica) 2.500.000 €
- 221.01 (auga) 350.000 €.
- 221.02 (gas) 30.000 €.
- 221.03 (combustibles) 1.500.000 €.
- 223 (transportes): 1.200.000 €
- 227, gastos de limpeza, seguranza, gastos postais): 17.000.000 €.

A suma de todo este gasto corrente é de 29.580.000 millóns de euros anuais. Isto, sen contar os gastos de persoal que deberá afrontar a empresa para xestionar todos estes aspectos (supoñamos, con salarios inframileuristas segundo convenio que corresponda, 3.000.000 €).

Ou sexa, que durante os trinta anos de duración do contrato, a empresa deberá amortizar o principal e abonar os gastos financieiros dun préstamo de 60 millóns de euros; a maiores, cada ano deberá afrontar o pagamento de 30 millóns de euros de gasto corrente, amén dos gastos de persoal.

Como as empresas non son monxas da caridade, cabe preguntarse de onde vai sair o ingreso para afrontar tamaño nivel de gasto da empresa?

Pois ben, os ingresos neste tipo de contratos proveñen de dous tipos de fontes:

  1. O canon que abona a Administración anualmente á empresa (o denominado peaxe en sombra no caso das concesións de obra pública tradicionais para facer autoestradas) para manter o equilibrio económico-financieiro do contrato. Un canon que se abona desde o orzamento público, recadado, obviamente, vía impostos a todos os contribuíntes, pero que, ademáis, non computa como déficit público a efectos do Sistema Europeo de Contas, pois irá orzamentado como gasto corrente financieiro ou como gasto de investimento (non sei como o van meter). Todo un choio nesta época en que o déficit público se dispara: Feijóo, como bon reaccionario, volve ás maquillaxes do déficit da señorita Pepis, ás que tanto xa nos acostumara o PP na época en que había que entrar "sí o sí" nos criterios de converxencia europea.
  2. A explotación dos servizos do ben inmoble por parte da emmpresa: cafetaría, floristaría, reprografía, arquivo, aparellos de televisión nos cuartos, expendedores de bebidas e comida en planta, e todo o que poda ser explotado pola empresa licitamente ao seu risco e ventura. Unha explotación que pagará, obviamente, o usuario do servizo público.

En resumidas contas: unha hipoteca a 30 anos para o conxunto do contribuínte, e unha porta aberta á sobreexplotación mercantil dos servizos públicos máis básicos dunha sociedade moderna, como son os hospitais.

Eis o verdadeiro modelo de Feijóo.

terça-feira, 9 de novembro de 2010

Solidariedade co pobo saharaui

Hoxe concentracións con motivo dos últimos acontecementos no Sáhara Occidental. O BNG convoca as seguintes concentracións nas cidades galegas mañá ás 20:00 hora:

PONTEVEDRA

Subdelegación do Goberno
Praza de España, s/n

A CORUÑA

Delegación do Goberno
Praza de Ourense, s/n

LUGO

Subdelegación do Goberno
Rúa Armanya, 10

OURENSE

Subdelegación do Goberno
Parque de San Lázaro, 1

FERROL

Concello de Ferrol
Praza de Armas, s/n

SANTIAGO DE COMPOSTELA

Praza de Cervantes

VIGO

Museo MARCO
Rúa do Príncipe, 54

segunda-feira, 8 de novembro de 2010

Desmembro: Mini-saia pastoral

Desmembro: Mini-saia pastoral: "'Pinta sobre o marco da túa conciênciacom sangue do carneiro que te emprenha', Jorge Pérez Árias Deixade que os meninhos se acheguem a mi..."

terça-feira, 12 de outubro de 2010

Esta quinta-feira, joves, acto do Encontro Irmandinho com Beiras em Monforte


ACTOS DO EI EN MONFORTE.

- Xoves, 14 de outubro de 2010 - 20:15 horas – Casa da Cultura de Monforte

Charla-coloquio con:

XOSÉ MANUEL BEIRAS – Unha alternativa nacionalista á crise.

- Sábado, 23 de outubro de 2010

Asemblea Comarcal do EI aberta a simpatizantes.

* Se desexas participar connosco dunha cea en Monforte o día 14 de outubro, despois da charla,

é preciso anotarse antes do 13 de outubro no teléfono 647576723 ou en revolta_irmandinha@hotmail.es

O acto deste xoves enmárcase nunha serie de encontros con Xosé Manuel Beiras que estamos a organizar dende o EI por toda Galiza co obxectivo de achegar á xente unha explicación da grave crise económica que padecemos. Os grandes medios de comunicación só nos dan a versión ultraliberal da crise, a versión dos poderosos, facéndonos ver os recortes no gasto público coma inevitábeis. Beiras achega unha visión explicativa sobre as causas da crise dende unha perspectiva clara de esquerda e propón alternativas ao sistema.

Ao remate da conferencia abrirase un coloquio, agardando que participen todas as xentes interesadas en plantexar as súas dúbidas a un economista da talla de Beiras que sabe explicar de xeito sinxelo o que nos sucede. Este coloquio é unha parte central destes actos, pois entendemos dende o EI que a voz das xentes que máis padecemos a crise – asalariadas, autónomos, parados, traballadoras en xeral… - debe ser escoitada. Ademais, cremos que só a toma de conciencia destas xentes do común e a súa organización pode deter as medidas sociais regresivas – coma a reforma laboral de Zapatero – que se están a aplicar coa excusa da crise. Na Galiza, tamén é vital esta organización fronte a un goberno do PP na Xunta decidido a desmantelar os servizos públicos e a rematar coa nosa propia Cultura.

Neste contexto é no que se enmarca a III Asemblea do EI, á que convidamos a participar a quen esté interesado. De feito, este xoves Beiras estará acompañado por irmandiños da comarca, sendo presentado por Xosé Lois Soutelo, que explicarán aos asistentes cómo participar neste proceso.



IRMANDADE DE LUGO-SUL

quarta-feira, 22 de setembro de 2010

29 de setembro GREVE GERAL

Marco Túlio Cícero, ano -55

"O orçamento deve equilibrar-se, o Tesouro deve ser reaprovisionado, a dívida pública deve ser diminuída, a arrogáncia dos funcionários públicos deve ser moderada e controlado o seu gasto, e a ajuda a outros países deve eliminar-se para que Roma nom vaia à bancarrota. A gente deve apreender novamente a trabalhar, em lugar de viver à conta do Estado."

"A greve dos desempregados", ler artigo completo aqui.



quinta-feira, 2 de setembro de 2010

Asumimos íntegramente as alegacións presentadas polo Sindicato Labrego Galego contra as DOT do PP

O BNG de Chantada asume íntegramente as alegacións presentadas polo Sindicato Labrego Galego-Comisións Labregas porque nestas Directrices de Ordenación do Territorio o Goberno da Xunta de Galiza propón un cambio radical do modelo de País facendo desaparecer os valores culturais, sociais e económicos en base á modernidade, ao desenvolvemento e á innovación dunha economía ficticia aínda por crear. Impónsenos un novo concepto de equilibrio territorial, do agro, do litoral, da cultura, da paisaxe, do lecer...

Fan desaparecer as parroquias, as comarcas naturais, os pequenos núcleos e, con eles, unha maneira de ser e de vivir. Como consecuencia desaparecerán os servizos que se prestan á poboación dende a proximidade, as comunicacións entre pequenos núcleos,etc. Tamén se dan por desaparecidas as actividades primarias ligadas ao territorio.

Chantada e a súa comarca ao igual que a grande maioría da Galiza interior asenta a súa vida económica na agro-gandería da que dependen a práctica totalidade das outras actividades.

Apostamos por un mundo rural vivo, polo dereito dos labregos e labregas a ocupar un espazo, polo dereito dos labregos e labregas a ter un futuro como tales, polo seu dereito a producir e vivir do seu traballo, polo papel dos mesmos na conservación e defensa da calidade do territorio, da paisaxe e do medio ambiente, polo mantemento dos postos de traballo na agricultura, poñendo freo ao actual proceso de desaparición da explotación agraria familiar.



terça-feira, 6 de julho de 2010

Aprovados os orçamentos para o ano 2010

Os orzamentos que hoxe apresentamos para discusión e aprobación están pensados e elaborados para unha situación de crise, cun esforzo importante na contención de gastos con carácter xeral. Unha contención que é debida, en grande medida, aos recurtes que se están facendo por parte do goberno do Estado e da propia Xunta de Galiza, no caso de Chantada de máis de 500.000 euros. Unha barbaridade, por non decir unha tropelía. Esto siñifica, non hai que ser economista para darse conta, que vai haber menos fondos o que poderia siñificar unha merma de servizos ou da súa calidade, intentaremos que non sexa así, recurtaremos gastos en outras partidas para que a diferencia doutras administracións os déficits non os paguen os cidadáns de Chantada.

Como exemplo comentarei que na área de Benestar pasamos dun orzamento de 303.658 euros do ano 2009 a algo máis de 392.000 euros, caseque 90.000 euros de aumento no ano 2010, o que vai facer crible e realizable a política cara aos dependentes. En época de crise, este goberno municipal aposta polo benestar, outros non poden decir o mesmo. Nestes mesmos momentos estase a votar na Asamblea Xeral do Consorcio Galego de Servizos de Igualdade e Benestar o seu desmantelamento, rachando así co seu carácter universal e público do sistema, sendo tamén unha decisión vinculada á privatización dos servizos sociais impulsada pola Xunta. Ademais vai impedir a participación dos concellos na planificación e decisión, así como na xestión dos centros, pasando dun sistema de cooperación en pé de igualdade, a outro dependente da Xunta. Van modificar a participación municipal no financiamento estabelecendoo no terzo dos gastos de xestión en efectivo, na vez dos gastos de mantemento. E esto vainos afectar xa que foi a xestión deste goberno municipal xunto coa do consorcio a que fixo que os gastos do Centro de Día pasaran de 11.000 euros ao mes do goberno anterior aos 3.000 mensuais na nosa xestión.

Nestes orzamentos seguimos a darlle cabida ás necesidades do medio rural. Non podía ser doutro xeito nun concello eminentemente agrícola e gandeiro, a pesar dos atrancos que outros andan a pór, priorizando, como ven na documentación achegada, os gastos en acción social, en servizos sociais e no rural que como sabemos noutras épocas foi o grande esquecido.
Con estes orzamentos, tratamos de incentivar a inversión, que haxa un incremento económico e laboral do Concello coa aposta, desde o principio da lexislatura foi así, da ampliación do polígono industrial, investiremos cartos do canon para o abastecemento de auga e así poñer un gran de area para a saida da crise.

En canto á axudas as diversas asociacións son as mesmas cas do ano 2009 cando aplicamos un plan de austeridade que nos permitiu pedir un crédito de algo máis de 600.000 euros para pagar débedas. Non as vou repetir aquí xa que están na documentación achegada… pero eso sí, só lembrar as declaracións que estes días están a sair na prensa. «Nestes momentos só cumpren o Concello de Chantada, que nos garante unha axuda de 15.000 euros, e a Deputación de Lugo. Da Xunta non temos noticias. Este ano deixamos de percibir uns 37.000 euros en distintos conceptos, e así é practicamente imposible competir na elite», son verbas do Presidente do Clube de Baloncesto.
Ou estas outras.. «Tivemos que conformarnos con que puntúe só para o autonómico, xa que o ano pasado deixamos de ingresar 24.000 euros, é dicir, dos 30.000 que nos prometeu a Xunta, só recibimos 6.000. Desta forma é imposible manter o rango. A Deputación de Lugo mantén a súa axuda, que suma 12.000 euros, mentres que o Concello de Chantada achegará 9.000. Son verbas do Presidente da Escuderia Chantada. Así que polo menos señor e señora concelleiros do PP fagan correxir o que escriben na súa páxina web cando dín que ¨O Goberno Municipal de Chantada está promovendo unha espiral de vetos e ataques contra entidades deportivas de Chantada, á Escuderia Chantada e o Clube de Baloncesto¨. Onte pola noite ainda estaba.

Como estamos a falar de cartos, de orzamentos, de situacións complicadas e decir de financiamento, aproveito a ocasión para desde este foro, que é o único que temos, volver a reclamar un novo modelo de financiamento local que teña en conta criterios de dispersión da poboación, de extensión territorial e de envellecemento poboacional no reparto dos fondos do Estado, un novo modelo de financiamento local que “non castigue ao concello, como sucede co sistema actual” xa que a prestación dos servizos ten un maior custe no noso Concello.

Un problema que está agravado porque aumentáronos as competencias, sen que se incrementara proporcionalmente o financiamento que recibimos das outras administracións. Como xa comentei, o recurte do Concello, de máis de 500.000 euros, vai agravar a situación, xa que a esto haberá que engadirlle o déficit por ingresos de licenzas urbanísticas, o recurte nas subvencións (as da Xunta xa as coñecen incluso mellor ca nós os integrantes do grupo popular), non poder asinar convenios con outras administracións ou a propia renovación dos existentes.

Chamóulles a atención no capítulo de investimentos, a achega da Xunta neste apartado…a astronómica cifra de ¨cero¨ euros, en contraposición aos investimentos do Estado que se cifran en caseque millón e medio de euros ou aos da Deputación que entre Canon e outras partidas ascende a cáseque 2 millóns de euros. A nós a verdade é que non nos extrana, a Xunta non aposta por Chantada, pasa de todos os vecinos e veciñas, non do goberno, pasa de todo o pobo de Chantada.

Hai que decir tamén que os concellos atopámonos nunha situación de estrema gravidade, é necesario demandar, e así o imos a facer desde Chantada, que a Xunta, no seu fondo de cooperación, reparta maior porcentaxe nos seus 315 concellos. A Xunta pódese permitir o luxo de non facer nada nunha lexislatura, leva camiño, salvo demoler o feito, pero os concellos non, porque seguimos a ter dependentes, axuda no fogar, deporte, saneamentos, abastecementos, etc, etc.
Cando toca gobernar, toca decidir e priorizar, e nestes momentos difíciles, este goberno decide apretarse o cinto sen que se resinta a calidade dos servizos que imos prestar.
Tamén hai que ter en consideración a opinión de quen sabe máis ca nós e considerar as observacións que fixo a Sra. Interventora, foron uns orzamentos moi difíciles de facer, os máis difíciles dos derradeiros anos destacando tamén que será a execución do mesmo, o cumprimento das previsións de ingresos e gastos e a consecuente adopción de medidas as que fagan que sexan uns orzamentos reais e equilibrados.

Nada do que levo dito até o de agora é novidade para ninguén, a xente non precisa de grandes sabios para saber que os tempos son malos, sen embargo, tamén quero deixar craro que os causantes deste desastre son os mesmos que agora teñen vara alta, non cambiou para nada o persoal causante do mal, non houbo recoñecemento de erros nos Bancos Centrais, no FMI, e demáis tropa como xa os definimos noutra ocasión. A súa incompetencia é a responsabel da situación actual.

segunda-feira, 14 de junho de 2010

Na memória dos caídos pola democracia, a dignidade e a liberdade


A. Sarceda, cidadao da II República de Lugo, finou no forte de Santo Cristovo que domina a cidade de Irunha (Pamplona) em Nafarroa e foi soterrado junto a outros 131 presos republicanos. Os restos agora identificados enterrárom-se acarom dumha garrafa em que se incluiam os seus dados por decisom do crego José María Pascual.

A fortaleza de Santa Cristovo construiu-se no século XIX no contexto das guerras carlistas, precedente longínquo da Guerra Civil espanhola (1936 - 1939) e desde 1934, quando governava na II República o governo das direitas que protagonizou o biénio preto, operou como cárcere para os presos procedentes da revoluçom de Asturies. Em 1936 os presos vírom-se beneficiados pola anistia da Frente Popular, mas com a guerra o penal aginha contou nuns meses com 2.000 presos muitos dos quais eram "postos em liberdade" para a continuaçom serem abatidos no monte.

Chegárom a acumular-se 4.900 presos e a partir de 1942 passou a atuar como hospital penitenciário e em 1945 fechou-se, morrendo 1 de cada 5 presos até um total de 750 vítimas. Os calaboços eram subterrános e os presos durmiam sobre a auga e cheios de piolhos. A tubercolose e a desnutrçom aforrorrárom-lhe balas ao régime que no extremo do paroxismo depositou umha praca em Sam Cristovo assinada polo porco-marro que em 1975 morria de tromboflebite:

"Si se visitasen los establecimientos penales de los distintos países y se comparasen sus sistemas y los nuestros, puedo aseguraros sin temor a equivocarme que no se encontraría régimen tan justo, católico y humano como el establecido desde nuesto movimiento".

Agora que fôrom recuperados os restos e se procede a sua identificaçom o arzobispado de Irunha facilitou os dados a um jornal conservador retendo-os durante 60 anos sem avisar às famílias numha outro gesto de "piedade" católica, apostólica e romana.

O forte de Santo Cristovo era até agora conhecido como polo cementerio de las botellas, mas pola tentativa de fugida espetacular que protagonizárom os presos (albaneis, camponeses, marinheiros, etc.). O 22 de Maio de 1938 795 presos organizárom umha fugida e em meia hora tomárom o forte, com o objetivo de chegar até a fronteira, mas infelizmente apesas dous conseguírom o seu alvo. 207 caírom no monte sob as balas repressoras, 14 cabezilhas fôrom fusilados e o resto atrapados até morrerem muitos lentamente pola açom da tuberculose e outras enfermidades. O falangista delator e outros 30 presos que colaborárom vírom reduzidas as suas penas.

Entre os mortos desta fugida topavam-se 14 de A Crunha, 5 de Ourense e em Lugo outros 4. Em 1988 levantou-se, com motivo do 50 aniversário, um monumento no monte Ezkaba aos 207 mortos. Aginha cobriu a maleça e o esquecemento e que, para maior escárnio da sociedade "democratiquíssima" do Reino de Espanha foi atacado polos herdeiros do fascismo até em três ocasions, a última em 2009. Por certo, o Partido Popular (o PPN criou-se em 2008 após a cisom entre a UPyN e o PP em Nafarroa) nom condenou este ataque, talvez umha razom mais para que o célebre grupo local Barricada lhes dedicara umha música: "22 de Maio". O mesmo cam com distinto colar e adato às circunstáncias até que seja necessário regressar à barbárie para manter o poder.



Para todos eles a nossa memória, o nosso reconhecimento e o nosso compromisso de continuar com a luita polas suas arelas libertárias. Para nós o seu exemplo de dignidade, luita e compromisso com a democracia, o povo e a liberdade.




quinta-feira, 10 de junho de 2010

Directrizes de ordenaçom do território





Vídeo cumprido do Pleno do Parlamento Galego onde o conselheiro de Médio Ambiente e Infraestruturas fala das DOT. Hai respostas das restantes forças políticas parlamentares.

Como poderedes observar o conselheiro bota esvardalhando meia hora sem dizer praticamente nada, quê é o que se vai passar com Chantada? Tirade vós as vossas próprias conclusons. Lembrar-vos tamém que está aberto o período para recolher achegas da cidadania para o nosso programa eleitoral.

http://www.parlamentodegalicia.es/axenda/intervencionsVideo.aspx?wmv=0000007037E&timecode=00


domingo, 23 de maio de 2010

FAINOS CHEGAR PROPOSTAS PARA O PROGRAMA ELEITORAL



No BNG cremos nun xeito de facer política, unha política baseada no respecto ás posicións dos demais e na tolerancia coa pluralidade ideolóxica. É a adicación de todos e de todas o que nos está a facer avanzar, cunha xestión política seria, rigorosa e responsábel. Estamos por unha política decente, serea e transparente que dea satisfacción ás necesidades e urxencias veciñais.

A nosa actuación municipal tenta impulsar o País que queremos; aberto, creativo e comprometido, cun Concello pensado para o respecto dos dereitos e a participación de todas e todos.

A sociedade chantadina levaba tempo reclamando protagonismo e respecto e dende as nosas áreas de goberno así o intentamos facer, para construír o futuro cun progreso sustentábel; ter servizos de calidade, traballar e vivir con dignidade e pensar o opinar sen coaccións.

Sen democracia participativa non hai democracia posíbel. E o o concello é o lugar máis axeitado para exercela.

Por iso abrimos um espazo na rede social Facebook e este post para que nos fagas chegar a túa proposta en forma de comentario nesta entrada para incluir no programa eleitoral.

Grazas de antemán.

quarta-feira, 12 de maio de 2010

Zapatero manos tijeras

A caixa-boba anuncia o pacote de medidas de Mr. ZP e os seus "socialdemocratas". No fundo da cena vê-se Atenas em chamas, vencida polos troianos cibernéticos da banca. O velho-novo trabalhador olha sem dar crédito ao que ouça:

- Como é possível que paguemos os de sempre a miséria moral que nunca contribuimos para criar?

a) O ordenado dos funcionários desce 5% de meia em 2010 e congela-se em 2011. O IPC seguramente subirá entre um 2 e um 3% polo que o seu poder adquisitivo descerá. O fim da classe meia é questom de tempo.

b) As pensos nom subirám conforme ao IPC (agás as nom contributivas e as mínimas). Aliás, suspende-se o regime de jubilaçom transitória que contemplava a Lei 40/2007, o que deixa aos trabalhadores vítimas de accidentes laborais numha situaçom em bastantes caos totalmente insufrível:

http://noticias.juridicas.com/base_datos/Laboral/l40-2007.html#

c) Fim do irrisório 'baby-check' que para nada contribuiu a um aumento da natalidade (a partir do 1 de Janeiro do vindouro ano).

d) Os medicamentos excluídos do preço de referência (muitos deles para pessoas com doenças extranhas e / ou nerviosoas) verám inçado o seu preço. No entanto, as unidoses e a adequaçom dos envases à duraçom do tratamento si que me parece umha medida acertada, o cortês nom tira o valente.

e) Isto si que para territórios coma Galiza é gravíssimo. Suspende-se o caracter retroactivo das prestaçons de dependência desde a sua tramitaçom, e só se começará a considerar o carácter retroactivo a partir dos seis meses. Ou seja que um nom é dependente porque esteja encamado e com umha pessoa amalhoada a um, um é dependente só se leva seis meses encamado a partir do recheio dum papel oficial do Estado espanhol.

f) E a Marela no milho... Reduzem a Ajuda oficial ao desenvolvimento entre 2010-2011 em 600 milhons de euros. Noutras palavras agora seremos menos "caritativos" porque somos mais pobres. Ogalhá o dia de manhá nos pague o mundo com a mesma moeda. E estes som de esquerdas e socialistas? Que pouca vergonha!

g) Fomenta-se o número de desempregados com a implementaçom da linha dura ultraliberal: a obra pública reduze-se e com ela a criaçom de emprego. Mais de 6.000 milhons menos. E a Elena Salgado esta é economista?

h) Poupança de 1.200 milhons de euros em CC.AA. e cámaras municipais. A recentralizaçom do estado é imparável, quando som Nafarroa e Euskadi as que menos desempregados tenhem ao dispor dum regime fiscal evidentemente descentralizado.

i) O PSOE di que com este "tesouraço" nom toca os piares do welfare state, menos mal toda a classe operária já durme mais tranqüila sabendo isto.

j) Os sindicatos verticais CCOO e UGT seguirám aplaudindo. A CiG irá à greve geral ou tamém bailará no mundo do sindicalismo progre subvencionado? Os parvos parvinhos seguirám votando coma ovelhas aos máximos representantes da burguesia e das medidas económicas ultraliberais, por este orde: UPyD, PP e PSOE.

l) Ao governo nom se passou nem pola cabeça eliminar a subvençom a FAES e demais morralha, nem subir os impostos às rendas do capital.

m) O governo sube o Imposto sobre o Valor Acrescentado (IVA) para reduzir o consumo doméstico e deteriorar ainda mais a economia. Aliás, a menor poder adquisitivo os consumidores optarám polos produtos mais baratos (fabricados afora do estado) e botarám penedos contra o seu próprio telhado. Genial!

n) Finalmente, por umha proposta do BNG no Congresso alimentaçom manterá um IVA superreduzido de 4%, mas nom se tomam nem contemplam medidas especiais para defender o leite, a carne e as legumes, fruitas e demais produtos dos gandeiros de todo o estado. The economy stupid!

nh) E na Galiza? Na Galiza Feijoo sigue-nos tratando coma parvos e o povo come do an... Ver maisçol sem botar-se à rua e mandar a toda a morralha para a casa. Que fai esta "classinha" política galega? Que alternativas ao ultraliberalismo oferece? Aí os tedes aplaudindo umha fussom das caixas que significa a sua bancarizaçom, que significa que nom vam ser a injecçom de capital que os mais necessitados (autónomos, labregos, famílias...) esperavam. Nom servirá ao povo galego, servirá a aristocracia do povo galego.

Ooooooo) O povo galego tem que tomar a Bastilha e sacar a guilhotina dumha puta vez. O paço de Meirás aguarda tamém para ser tomado e o Bourbom ri-se dos que enfermos que botam meses em listage de espera... O capitalismo dá nojo e ponto.



P.D.: se isto é socialismo que venha a anarquia!








segunda-feira, 10 de maio de 2010

Manifestaçom em defesa da área sanitária pública de Monforte de Lemos

O 13 de Maio todas e todos com a sanidade pública:

segunda-feira, 3 de maio de 2010

20 teses contra o capitalismo verde

O texto de abaixo é uma tradução livre de Fernanda Silva das “20 Theses against green capitalism”, de Tadzio Mueller e Alexis Passadakis, encontrado no Nowtopia de Chris Carlsson. Alexis é membro da ATTAC Alemanha e Tadzio faz parte do coletivo editorial Turbulence. Reproduzido de Apocalipse Motorizado. Considerando a importáncia do texto decidimos reproduzí-lo no nosso blogue, o site-fonte pode-se consultar aqui.

1. A atual crise econômica mundial marca o fim da fase neoliberal do capitalismo. “Negócios como sempre” (financeirização, desregulação de mercados, privatização…) não são mais uma opção: novos espaços de acumulação e tipos diferentes de regulação política deverão ser criados pelos governos e corporações para manter o capitalismo de pé.

2. Além das crises econômica, política e climática, existe uma nova crise atormentando o mundo: a “biocrise”, que é o resultado da mistura suicida entre o ecossistema que garante a vida humana e a necessidade constante de expansão do capital.

3. A “biocrise” representa um perigo imenso à nossa sobrevivência coletiva. Mas, como todas as crises, também apresenta aos movimentos sociais uma oportunidade histórica: a de expor a jugular do capitalismo, ou seja, a sua incessante e destrutiva necessidade de se expandir.

4. Uma das propostas que emergiram das elites globais, a única que se relaciona com todas estas crises, é a do “New Deal” verde. Esta já não é mais a fase do capitalismo verde 1.0, da agricultura orgânica e do “faça você mesmo”, mas sim uma proposta de que esta fase “verde” do capitalismo deve continuar gerando lucros através da modernização de certas áreas de produção (carros, energia, etc).

5. O capitalismo verde 2.0 não é capaz de resolver a “biocrise” (mudanças climáticas e outros problemas ecológicos como a redução da biodiversidade), mas consegue tirar algum lucro dela. Esta postura não altera em nada a rota de colisão entre as economias de mercado e a biosfera.

6. Não estamos mais em 1930. Naquela época, através da pressão de movimentos sociais, o velho “New Deal” redistribuiu o poder e a riqueza. O “Green Deal” discutido por Obama, pelos partidos verdes ao redor do mundo e pelas corporações multinacionais está mais relacionado ao “bem-estar” das corporações do que das pessoas.

7. O “Capitalismo Verde” não vai colocar em discussão o poder daqueles que mais emitem gases de mudanças climáticas (empresas de energia, companhias aéreas, montadoras de automóveis, agricultura industrial), mas simplesmente vai despejar mais dinheiro nestas empresas, para ajudá-las a manter seus lucros mediante pequenas mudanças ecológicas, que serão muito pequenas e tomadas muito tarde.

8. Em escala planetária, os trabalhadores perderão seu poder de exigir salários decentes. Em um mundo configurado pelo “capitalismo verde”, os salários deverão estagnar ou decair para cobrir os custos da “modernização ecológica”.

9. O Estado do “capitalismo verde” será autoritário. Justificado pela ameaça de crise ecológica, o Estado irá “gerenciar” as agitações sociais que necessariamente irão emergir do aumento do custo de vida (comida, energia, etc) e do decréscimo dos salários.

10. No “capitalismo verde”, os pobres serão excluídos do consumo, empurrados para as margens, enquanto os mais ricos terão que “ajustar” seu comportamento destrutitvo indo às compras e salvando o planeta ao mesmo tempo.

11. Um estado autoritário, o aumento das desiguldades, o bem-estar das corporações: do ponto de vista da emancipação social e ecológica, o “capitalismo verde” será um desastre do qual não conseguiremos nos recuperar jamais. Hoje nós ainda temos a chance de superar paradigma suicida do crescimento constante. Amanhã, quando nos acostumarmos ao capitalismo verde, isso não será possível.

12. No “capitalismo verde” existe um perigo estabelecido: os grandes grupos ambientais passarão a desempenhar o mesmo papel que os sindicados desempenharam na era Fordista: agir como válvulas de escape para assegurar que as demandas de mudança social e que nossa raiva ficarão contidas dentro dos limites estabelecidos pelo capital e pelos governos.

13. Albert Einstein definiu “insanidade” como “fazer a mesma coisa repetidas vezes e esperar resultados diferentes”. Na década passada, apesar de Kyoto, não apenas cresceu a concentração de gases de efeito estufa na atmosfera, como também foi aumentada a taxa de crescimento destas emissões. Queremos apenas mais do mesmo? Não seria isso uma insanidade?

14. Os acordos climáticos internacionais promovem as falsas soluções, que geralmente visam garantir apenas a segurança energética e não atacar as mudanças climáticas. Longe de resolver crises, o comércio de carbono e as medidas a ele associadas servem apenas como escudo político para que as emissões de gases de efeito estufa continuem a ser feitas impunemente.

15. Para muitas comunidades do Sul do planeta, estas falsas soluções (biocombustíveis, “desertos verdes” e comércio de carbono) muitas vezes configuram uma ameaça maior do que as próprias mudanças climáticas.

16. Soluções reais para a crise climática não vêm de governos e corporações. Elas vêm de baixo, da sociedade global e dos movimentos que lutam por justiça climática.

17. Estas soluções incluem: não aos acordos de livre comércio, não às privatizações, não à flexibilização dos mecanismos de controle. Sim à soberania alimentar, sim ao decrescimento, sim à democracia radical e sim a deixar os recursos naturais onde eles se encontram.

18. Configurados como um movimento emergente por justiça global, devemos lutar contra dois inimigos: as mudanças climáticas e o capitalismo “fossílico” responsável por elas e, por outro lado, também será preciso lutar contra o emergente “capitalismo verde”, que não vai interromper o processo destrutivo, mas sim limitar a nossa capacidade de atuar para a impedir a destruição.

19. É claro que mudanças climáticas e acordos de livre comércio não são a mesma coisa. Mas o protocolo de Copenhagen será uma instância regulatória, da mesma forma que a OMC foi central para o capitalismo neoliberal. Então, como relacionar as duas coisas? O grupo dinamarquês KlimaX argumenta: um bom acordo é melhor do que nenhum acordo - mas nenhum acordo é melhor do que um mal acordo.

20. A chance dos governos sairem de Copenhagem com um “bom acordo” é praticamente zero. Nosso objetivo deve ser exigir soluções reais. Se isso não for possível, devemos esquecer Kyoto e impedir Copenhagem (não importa qual seja a tática).

As Guerras de dívida que se avizinham na Europa.


Artigo tirado de aqui.

A dívida pública na Grécia é apenas a primeira de uma série de bombas de dívida prontas a rebentar. As dívidas hipotecárias nas economias pós-soviéticas e na Islândia são mais explosivas. Ainda que estes países não estejam na zona euro, o grosso das suas dívidas estão denominadas em euros. Cerca de 87% das dívidas da Letónia são em euros, e estão sobretudo nas mãos de bancos suecos, ao passo que a Hungria e a Roménia têm as suas dívidas em euros sobretudo em bancos austríacos.

O endividamento dos governos de países que não fazem parte da zona euro foi contraído para sustentar umas taxas de câmbio que não permitissem ao sector privado pagar as suas dívidas aos bancos estrangeiros, e não para financiar o deficit orçamental do país, como aconteceu na Grécia.

Todas essas dívidas são tão altas até ao ponto de não devolução, porque a maioria destes países está prestes a incorrer em défices comerciais cada vez mais profundos e encontram-se afundados numa depressão. Agora que os preços dos bens de raiz estão a desmoronar-se, os défices comerciais já não podem continuar a financiar-se pelo fluxo de entrada de empréstimos hipotecários em moeda estrangeira e venda de propriedades. Não é possível prever uma forma de estabilizar as moedas (como por exemplo umas economias sadias). Nos últimos anos, essas economias sustentaram taxas de câmbio com empréstimos da União Europeia e do FMI. Os termos desses empréstimos são politicamente insustentáveis: cortes drásticos do orçamento público, taxas fiscais mais altas sobre uns salários já sobrecarregados fiscalmente e planos de austeridade que redundam no encolhimento da economia e da expulsão de mais força de trabalho para a emigração.

Os banqueiros da Suécia e Áustria, da Alemanha e da Grã-Bretanha estão prestes a descobrir que alargar o crédito a países que não podem (ou não querem) pagar pode tornar-se num problema deles, e não num problema dos devedores. Ninguém quer aceitar o facto de as dívidas que não podem ser pagas não serão pagas. Alguém deve arcar com os custos, á medida que as dívidas entrem em mora ou fiquem desvalorizadas; e há muitos juristas que consideram pouco menos que letra morta os acordos que obrigam a devolução em euros. Toda a nação soberana têm o direito de legislar sobre as condições da sua dívida, e os reajustes monetários e as depreciações da dívida não serão nariz de santo.

Não há razões que desvalorizar, a não ser em períodos «excepcionais». Foi isso que Franklin Roosvelt, em 1933, desvalorizou o dólar em relação ao ouro em 75%, elevando assim o preço deste metal de 20 para 35 dólares a onça. Para evitar uma elevação proporcional dos encargos da dívida estadunidense anulou a «cláusula ouro», que indexava ao preço do ouro o pagamento dos empréstimos bancários. E é aqui que se desenrolará agora a batalha política: o pagamento da dívida em moedas desvalorizadas.

Outro aspecto lateral da Grande Depressão nos EUA e no Canadá foi ilibar de responsabilidade pessoal os devedores hipotecários, permitindo-lhes assim não responderem pessoalmente pela falência. Os bancos que executam as hipotecas podem ficar com a propriedade imobiliária dada como garantia da dívida, mas não têm outros direitos sobre as hipotecas. A prática – baseada no direito anglo-saxónico – mostra como a América do Norte se libertou do legado tipo feudal, característico das velhas e duríssimas leis europeias, que davam todo o poder aos credores e manietavam os devedores.

A questão é sempre quem suportará as perdas? Manter as dívidas denominadas em euros provocaria a falência de muitas empresas locais e do sector imobiliário. Ao contrário, redenominar essas dívidas em moda local desvalorizada significará a evaporação do capital de muitos bancos que operam em euros. Mas, ao fim e ao cabo, esses bancos são estrangeiros. E os governos representam o eleitorado nacional. Os bancos estrangeiros não votam.

Os detentores estrangeiros de dólares perderam uma 29ª ou 30ª parte do valor em ouro das suas reservas desde que os EUA deixaram em 1971 de associar ao ouro os seus défices da balança de pagamentos. Agora recebem menos de uma trigésima parte disso, visto que o seu preço atingiu os 1.100 euros a onça. Se o mundo pôde aceitar isso, por que razão não haveria de aceitar a futura depreciação da dívida europeia, que aí vem a toda a velocidade?

Há um consenso crescente que as economias pós-soviéticas se estruturaram desde início em benefício de interesses estrangeiros, e não das economias locais. Por exemplo, o trabalho dum letão suporta uma carga fiscal superior a 50% (trabalhador, empresário e taxas sociais), uma percentagem suficientemente alta para o tornar não competitivo, enquanto os impostos sobre a propriedade têm taxas inferiores a 1%, o que gera um incentivo crescente à especulação. Esta distorcida filosofia fiscal converteu os «Tigres Bálticos» e a Europa Central em mercados privilegiados de empréstimos para os bancos suecos e austríacos, enquanto os seus trabalhadores não puderam ter um trabalho bem pago no seu próprio país. Nada disto – nem essas leis terríveis que desprotegem o posto de trabalho – podem encontrar-se na Europa Ocidental nem nas economias asiáticas ou da América do Norte.

Parece pouco razoável e irrealista esperar que grandes franjas da população da Nova Europa possam aceitar execuções de parte do salário para toda a vida, reduzindo-se a uma servidão perpétua por dívidas. As futuras relações entre a Velha e a Nova Europa dependerão da possibilidade da euro zona redesenhar as economias pós-soviéticas de acordo com princípios mais solventes: com um crédito mais reprodutivo e um sistema fiscal menos inclinado a favor dos credores proprietários e que promova o emprego, antes da inflação dos activos, que empurra as pessoas para a emigração. Além dos ajustamentos monetários para enfrentar uma dívida inabordável, a solução adequada para esses países passa por uma deslocação da carga fiscal, do trabalho para os bens de raiz que se assemelhe mais à Europa Ocidental. Não há alternativa. De outro modo, o inveterado conflito entre devedores e credores ameaça dividir a Europa em dois campos politicamente hostis, com a Irlanda a ensaiar qualquer coisa de novo.

Enquanto não se resolver o problema da dívida – e a única forma de o fazer é negociar uma depreciação da mesma –, a expansão europeia (a absorção da Nova Europa pela Velha) parece encalhada mostrou. Mas a transição para esta solução futura não será fácil. Os interesses financeiros dominam na União Europeia, e resistirão ao inevitável. Gordon Brown já a sua verdadeira surpresa e ameaça a Islândia de usar, ilegal e ilegitimamente, o FMI como agente de cobrança das dívidas que a Islândia contraiu legalmente e de bloquear a entrada da Islândia na União Europeia.

Enfrentando os alardes intimidatórios de Brown – e a dos holandeses, companheiros servis dos britânicos –, 97% dos votantes islandeses opuseram-se à solução da dívida que a Grã-Bretanha e a Holanda queriam impor-lhes com a aceitação dos membros do Athing [parlamento islandês]. Um sufrágio tão elevado nunca se tinha visto no mundo desde os tempos do estalinismo. E isto é só o começo. A decisão que a Europa está a ultimar, presumivelmente fará sair às ruas milhares de pessoas. As alianças económicas e políticas tornar-se-ão instáveis, as moedas desvalorizar-se-ão e cairão governos. A União Europeia e o ainda inteiro sistema financeiro internacional mudarão de forma que ainda não é possível prever. E isso ocorrerá, especialmente se as nações adoptarem um modelo estilo argentino e recusarem pagar até que não sejam feitos descontos substanciais.

Para nações que esperam manter uma sociedade civil moderada é impossível pagar em euros porque os seus bens de raiz e as receitas esvaem-se na dívida técnica, quando as dívidas excedem o valor corrente dos fluxos de receitas disponíveis para pagar as hipotecas ou dívidas pessoais. Os «planos de austeridade» impostos pelo FMI e União Europeia não passam de um paliativo anti-séptico, tecnocrático com que se designam o impacto mortal da destruição da receita, os serviços sociais, os gastos com a saúde e hospitais, a educação e outras necessidades básicas que converterão as nações em «economias saturadas de postos de portagem» em que toda a gente terá de pagar os preços de acesso às estradas, à educação, à assistência médica e a outras necessidades da vida e aos negócios que há muito são subsidiados por uma fiscalidade progressiva na América do Norte e na Europa Ocidental.

As linhas da batalha fixaram-se á volta do modo como vão ser honradas as dívidas privadas e públicas. Para as nações relutantes a honrá-las em euros, as nações credoras preparam-lhes uma boa e musculada recepção através das agências de qualificação de crédito. Ao primeiro sinal de uma nação recusar pagar em moeda forte, ou mesmo á primeira menção de questionar uma dívida externa, as agências começarão a reduzir a qualificação do crédito de uma nação. Isso incrementará o custo do empréstimo, ameaçando com a paralisação da economia através da asfixia do crédito.

O tiro mais recente foi o dispaardo a 6 de Abril quando a Moody’s degradou a dívida islandesa de estável para negativa. «A Moody’s reconheceu que a Islândia ainda podia conseguir uma acordo melhor em negociações futuras, mas disse que a actual incerteza prejudicava as perspectivas económicas e financeiras do país a curto prazo.

A luta começou. Será bastante interessante

Este texto foi publicado em www.globalresearch.ca. Traduçom de José Paulo Gascão para odiario.info.

quinta-feira, 29 de abril de 2010

Resposta do Tenente de alcaide de Chantada à Susana Lopes Abelha com motivo dos serviços sociais



Podesdes consultar este tema mais em profundidade noutros post deste blogue onde focamos os serviços sociais na acçom do BNG em Chantada:

http://chantadanova.blogspot.com/2009/07/resumo-e-avaliacom-dos-dous-anos.html

http://chantadanova.blogspot.com/2010/02/chantada-que-ai-vem-politica-social-e.html


Comprometidos com Chantada, comprometidos com os cidadaos
.

A XERENTE DO SERGAS MANTÉN EN ENTREDITO O FUTURO DAS ÁREAS SANITARIAS DE MONFOTE, A MARIÑA, VALDEORRAS E O SALNÉS

Ana Luisa Bouza preguntoulle até 3 veces, sen obter resposta, á xerente do SERGAS se estas áreas van ter xerencia integrada propia ou van depender de Lugo, Ourense e Pontevedra.

A Consellaría de Sanidade confirmou esta mañá que o futuro das áreas sanitarias de Monforte, A Mariña, Valdeorras e O Salnés está en entredito.

A directora xerente do SERGAS, Rocío Mosquera Álvarez, compareceu esta maña na Comisión de Sanidade do Parlamento Galego para informar sobre o novo sistema de xestión integrada das áreas sanitarias, que integrará as áreas de atención primaria e atención especializada.

A portavoz de sanidade do BNG, Ana Luisa Bouza, aproveitou para preguntarlle até tres veces que aclarase o futuro das áreas sanitarias de Monforte, A Mariña, Valdeorras e O Salnés.

“Queremos que nos aclare se estas áreas van ter un xerente executivo dependente de Lugo, Ourense e Pontevedra, respectivamente, ou van continuar como áreas sanitarias propias, converténdoas en áreas de xestión integrada que integren tanto a atención primaria como a hospitalaria”, inquiriu a deputada nacionalista.

Deixen de xogar á confusión cos cidadáns e aclaren se van continuar como áreas sanitarias propias ou non, porque se nos din que si estou segura de os miles de habitantes destas comarcas que están moi preocupados por este tema abandonarán as mobilizacións”. A resposta da directora xerente do SERGAS: “eu non xestiono o territorio, só nos preocupa mellorar a calidade da asistencia sanitaria”.

Para a deputada do BNG a negativa da representante da Consellaría de Sanidade e definir cal vai ser o modelo alternativo ás áreas sanitarias de Monforte, A Mariña, Valdeorras e O Salnés “fainos entender que o futuro destas áreas sanitarias fica en entredito”.

Amais, critica que “o Partido Popular diga que se está enganando á xente con este tema, cando os que enganan son vostedes, que manteñen a confusión de forma deliberada, dicindo nesas comarcas que se manteñen e no Parlamento, como vimos hoxe, a representante do SERGAS desminte iso e non garante para nada que estas áreas sanitarias vaian manterse”.

“A xente vive nun territorio, con problemas para desprazarse, e iso tamén debe preocuparlle ao Goberno do PP”

Por outra parte, amosamos preocupación porque “a xerente do SERGAS insista en que o territorio non lle interesa”. “Aos galegos e galegas si lles interesa, porque viven nun territorio, con moitos problemas de falta de infraestruturas, con moita xente maior con problemas de mobilidade que tería moitas dificultades para desprazarse por exemplo dende O Barco a Ourense ou dende A Mariña á cidade de Lugo”.

Por último, a deputada do BNG criticou que a posta en marcha das áreas de xestión integrada, das que xa están en marcha as de Santiago e a da Coruña, “se faga sen ter aínda uns datos obxectivos que permitan avaliar o proxecto experimental de área de xestión integrada de Ferrol, e polo tanto sen ter datos concluíntes de que este modelo vaia mellorar a atención sanitaria”.


terça-feira, 27 de abril de 2010

Sucesso da exposiçom itinerante Mulheres entre o Sil e o Minho em Chantada



Para mais informaçom ou para participares no projecto visita o site oficial da exposiçom clicando aqui.

Por quê é que lhe chamam austeridade ao que se lhe devera chamar recorte?
BNG Chantada

A propaganda oficial apresenta ao Governo Feijóo como eficiente e austero. Nom é nem umha cousa nem a outra e os dados avalam esta consideraçom. Em 2009, Feijóo gestionou o orçamento durante 9 meses e a nova Administraçom galega incrementou os gastos correntes em 421 milhons de euros a respeito de 2008. O grave é que isto se produziu ao tempo que diminuiu o gasto en investimento, ou seja, o gasto que cria riqueza e que pode servir para acelerar a superaçom da crise económica.

Os dados de execuçom do orçamento mostram tamém a ineficiência do (des)Governo Feijóo: em 2009, executou apenas 58,44 por cento do dinheiro destinado a investimentos produtivos. Estamos a falar nem mais nem menos que deixou de investir na economia produtiva 724 milhons de euros. Isto é gravíssimo. En plena crise económica, o Governo foi incapaz de executar o seu propio orçamento. 724 milhons de euros nom fôrom injectados à economia galega pola ineficácia do Governo galego.

Feijóo afirma agora que tem que reduzir o orçamento em curso em 218 milhons de euros porque o Estado lhe ingresou 111 milhons menos do previsto (devido à descida da recadaçom fiscal produzida pola crise).

En primeiro termo, Feijóo tem que explicar por que se o retalhamento dos ingresos do Estado é de 111 milhons de euros el vai a meter um tesouraço às contas públicas de 218. En segundo termo, Feijóo tem que comprometer-se a nom tocar nem o gasto social nem o gasto em investimento produtivo (melhorando sensivelmente o grau de execuçom orçamentar). O tesouraço tem que limitar-se exclussivamente a reduzir o gasto corrente improdutivo.
Em definitiva, a brigada de demoliçom e limpeça Feijóo S.L. tem que eficiente, justo o que nom foi até o de agora e deixar-se de eufemismos dumha auteridade que só afecta aos piares do velfarismo e aos serviços socias. A crise devem-na pagar os seus responsáveis nom a classe trabalhadora.

segunda-feira, 26 de abril de 2010

Son perigosos os alimentos transxénicos? por Elvira Cienfuegos López.

E ¿que tipo de perigos poden agochar? ¿Sanitarios? ¿Ambientais? ¿Sociopolíticos e económicos? ¿Os riscos a eles asociados son asumibles? ou, dito doutra maneira, ¿os posibles beneficios poderían compensar os posibles riscos? O certo é que estamos ás portas dunha nova revolución verde, promesa ou ameaza para o Planeta, en función do papel que nela consiga xogar a sociedade: non hai que esquecer que está promovida polas grandes empresas multinacionais e que, por tanto, a colectividade terá que esforzarse en conseguir para si a capacidade decisoria que lle corresponde.


«A irresistible ascensión da bioloxía molecular» coincide co final da guerra fría e a perda de interese na carreira espacial. E os resultados económicos non se fixeron esperar: entre 1985 e 1988 multiplicáronse por dez as ventas estadounidenses de productos obtidos por procedementos de enxeñería xenética. Tratábase fundamentalmente de substancias de carácter terapéutico: insulina producida por bacterias modificadas xeneticamente, interferóns (axentes antivíricos), vacinas como a da hepatite B, etc. Os avances en xenética molecular relacionada coa medicina proseguiron tamén noutros campos: detección de enfermidades hereditarias, aplicacións forenses (probas de paternidade, probas criminalísticas...), terapia xénica, proxecto xenoma humano... As novas tecnoloxías invaden tamén campos ata agora reservados ás tradicionais: a producción de queixo e outras fermentacións, aparecendo ademais no mercado productos novos como a fructosa (en substitución da sacarosa). Os animais, domésticos ou non, tampouco escaparon á investigación: a ninguén lle pasou desapercibida a clonación da ovella Dolly, pero a experimentación, en distintas fases, afecta a outros moitos, desde a vaca, para a que existe unha hormona recombinante que os Estados Unidos se empeña en comercializar en Europa (onde, polo de agora, está prohibida) ata os peixes e moluscos. E desde que en 1994 saíra á venta o primeiro tomate transxénico, as grandes multinacionais do sector agrícola lanzáronse a unha carreira vertixinosa por inundar o mercado con plantas modificadas xeneticamente.

A nova situación suscita unha revisión ética, filosófica e política e esixe un novo ordenamento xurídico que garanta que os avances científico-técnicos se poñan ó servicio da poboación, contribúan a garantir os seus dereitos individuais e colectivos e repercutan na mellora da súa calidade de vida. A xustificada hostilidade que as biotecnoloxías xeran hoxe na opinión pública prové en boa medida de como, para que e por quen están sendo utilizadas. Así, unha das demandas máis básicas e comúns que non está sendo atendida é que se aplique rigorosamente o principio de precaución, é dicir, que antes de autorizarse unha producción se demostre que a nova substancia ou proceso é inocua para a saúde e o medio ambiente (a curto, medio e longo prazo); por contra, e anque neste momento existe por parte da Unión Europea unha moratoria de facto para a autorización de novas plantas transxénicas segue estando permitida a comercialización da soia transxénica de Monsanto así como o cultivo e a comercialización do millo Bt de Novartis. De todos os xeitos, moitos países europeos adoptaron prohibicións nos seus territorios; non así o Estado Español, principal importador e cultivador europeo de plantas transxénicas e o sexto país do mundo en canto á extensión deste tipo de cultivos.



Os seres vivos teñen a información hereditaria codificada en longas moléculas de ADN. Cada fragmento de ADN que determina unha característica concreta denomínase xene. Plantas transxénicas son as que, ademais da propia información xenética, conteñen xenes doutras especies que lles foron introducidos por enxeñería xenética; son xenes «seleccionados» por aportaren á planta unha característica que antes non tiña: a resistencia a un herbicida ou a un insecto, a supervivencia en determinadas condicións climáticas...

Para «fabricar» unha planta transxénica, por unha parte, hai que seleccionar a variedade que se quere transformar e garantir que poida rexenerarse a partir de fragmentos moi pequenos; por outra parte, hai que illar o xene que se pretende introducir, obténdoo dun virus, bacteria, animal, vexetal... Para introducir o xene na planta (no que aínda é só un pequeno fragmento dela) utilízanse basicamente dous métodos: un deles, o máis antigo, consiste en unilo a un fragmento de ADN dunha bacteria que ten a propiedade de atravesar con certa facilidade as paredes e membranas da célula vexetal e chegar ó seu núcleo; outro baséase na súa introducción directa mediante técnicas como a eletroporación ou o microbombardeo. ¿Como saber se o proceso tivo éxito? Para iso están os xenes marcadores (introducidos xunto co xene obxectivo), que, ata agora, eran con frecuencia xenes de resistencia a antibióticos: bastaba con engadir o antibiótico ó medio de cultivo, e, se a planta resistía, podíase concluír que os novos xenes («transxenes») se integraran nela e expresaban a característica esperada.


Unha cuestión intimamente asociada ós productos transxénicos e de gran transcendencia é a das patentes sobre a vida: a nova normativa fai, entre outras cousas, que os países do Sur, os que conservan maior biodiversidade, estean sendo obxecto dun saqueo continuo que xa ten nome: biopiratería (legal ás veces, ilegal outras). E son precisamente estes países os que poderían resultar máis desfavorecidos coa implantación das novas tecnoloxías, ben porque as súas produccións actuais poderían ser obtidas nos países ricos, ben porque os gastos asociados ás novas plantas transxénicas non poderían ser asumidos (e menos polos pequenos agricultores).

Aínda sen entrar en riscos socioeconómicos, a consideración dos que poden afectar á saúde e ó medio ambiente deixa abondo espacio para a inquedanza. Son moitos os científicos que avogan por unha moratoria á liberación ó medio de organismos xeneticamente modificados (a Asociación Médica Británica fixo esta mesma petición ó goberno); outros, é certo, están a favor dos alimentos transxénicos, e as súas opinións mesmo se oen máis cas dos primeiros (estar co poder económico da certas vantaxes). Claro que científicos houbo que apostaron pola enerxía nuclear ou por unha alimentación animal que desembocou no mal das «vacas tolas». E, a maioría das veces, cando os medios de comunicación falan do «aval científico para os alimentos transxénicos» están recollendo unicamente a opinión dos biotecnólogos, científicos que se ocupan de «fabricar» organismos xeneticamente modificados, non de avaliar os riscos que poden ocasionar.

O certo é que a respecto das consecuencias non desexadas da liberación ó medio de organismos modificados xeneticamente e do consumo de alimentos procedentes deles, a ciencia ten aínda poucas respostas e isto si é un problema: a humanidade e o planeta estanse a converter nun campo de experimentación das multinacionais, interesadas en obter o máximo beneficio a curto prazo e non en responsabilizarse das consecuencias. E estas poden ser extremadamente graves. Robtlab, premio Nobel de Medicina, dicía non hai moito: «Os perigos da enxeñería xenética son equiparables ós da enerxía nuclear». Sen embargo, mentres se están investindo elevadas sumas de diñeiro en novos organismos xeneticamente modificados, invístese moi pouco en avaliación de riscos, e esta desproporción xera xustificadas desconfianzas na poboación. Por outra parte, moitos dos estudios foron realizados polas propias multinacionais sen que houbese corroboración por outros científicos, e, sendo coñecidas as presións exercidas sobre os que obtiveron resultados preocupantes (investigacións sobre os efectos da hormona recombinante bovina, do millo Bt nas bolboretas Monarca, das patacas nos ratos...) non é desasisado sospeitar que se silenciaran, se os houbera, datos desfavorables.

En todo caso, é evidente que, ó día de hoxe, non hai consenso na comunidade científica e que se necesitarían máis investigacións e caso por caso: non houbo tempo suficiente para avaliar en distintos medios, a medio e longo prazo, con produccións a grande escala, os efectos da liberación ó medio e do consumo de organismos transxénicos.



A maior parte das plantas transxénicas son resistentes a herbicidas ou insectos. O interese de plantar variedades resistentes a herbicidas vai necesariamente ligado ó seu uso, mesmo a un uso intensivo: as plantas poden conter restos de herbicidas ou de substancias fabricadas pola planta para resistir a eles, o cal puidera ter repercusións negativas na saúde. Algo semellante se pode dicir das plantas que «fabrican» insecticidas: estarémolos consumindo ó tempo que consumimos a planta. É certo que as cantidades poden ser pequenas, pero iso non exclúe a posibilidade de que causen danos. Cantidades moi pequenas de moléculas novas que as plantas transxénicas poden producir - ben procedentes dos xenes introducidos, ben porque a súa incorporación provoque reaxustes na expresión dos xenes da propia planta - serían suficientes para producir alerxias, posibilidade que parece que non foi suficientemente estudiado mesmo nas variedades autorizadas (e se xa resulta moi difícil identificar os axentes causantes de alerxia, dedúzase o que sucedería coa xeneralización do consumo de productos transxénicos).

Un aspecto moi transcendente é o relacionado coa resistencia a antibióticos. Ata agora, moitos dos xenes marcadores das plantas transxénicas érano para a resistencia a antibióticos, algúns, como a ampicilina, de uso común en veterinaria e medicina. Moitos científicos, e entre eles P. Courvalin, especialista en antibióticos, temen que tal práctica agrave o xa existente problema de resistencia das bacterias patóxenas, dificultándose aínda máis o tratamento de enfermidades infecciosas, máxime cando hai 20 anos que non se introduciu en clínica ningunha nova familia de antibióticos. Ainda que a probabilidade sexa baixa, non se pode descartar que o xene de resistencia, desde o aparello dixestivo ou desde o solo, acabe en bacterias causantes de enfermidades da especie humana ou de animais (o argumento foi considerado de peso na Unión Europea e serviu para non autorizar determinades «variedades» transxénicas).
Outro aspecto a considerar é a posibilidade de que, por exemplo a través da «fabricación» de plantas resistentes a virus, se estea favorecendo a aparición de novas enfermidades ou incremento da virulencia ou agresividade de patóxenos xa coñecidos.
Riscos de impactos sobre o medio ambiente
De entrada, e posto que as plantas transxénicas están orientadas a cultivos masivos, non cabe senón esperar que a actual biodiversidade se vexa diminuída: perderanse moitas variedades seleccionadas ó longo de séculos con determinados valores adaptativos que non se poderán recuperar. Por outra parte, o uso masivo de herbicidas podería tamén facer desaparecer moitas plantas silvestres e, con elas, insectos, aves e outros animais que delas dependesen directa ou indirectamente.
Pero hai máis: das plantas transxénicas existen variedades silvestres ou cultivadas coas que se poden cruzar, de xeito que a descendencia adquiriría os «transxenes». Por exemplo, do millo existen variedades locais coas que o cruce coas transxénicas da resultados fértiles, como se comprobou en Alemaña. Por tanto, unha cuestión básica a considerar antes de autorizar unha planta transxénica en determinado medio natural é que non existan nel variedades coas que se poida cruzar. Garantir o dereito a non consumir plantas transxénicas pasa necesariamente polo anterior, pero hai xa denuncias por contaminación de cultivos tradicionais con xenes de plantas transxénicas.

Non hai que descartar tampouco a posibilidade de que as plantas transxénicas poidan converterse en invasoras, en «malas herbas» de cultivos próximos, e, o que parece máis probable: contribuirán a acelerar as resistencias a herbicidas e pesticidas, dado o seu uso continuo (calcúlase que a resistencia do «taladro» do millo a toxina que emite o millo transxénico Bt é cuestión de poucos anos, e para atrasala, promóvese unha área de millo non resistente ás beiras da plantación, onde o insecto poida atopar refuxio e alimento).

Por outra parte, a acción insecticida dalgunhas plantas podería afectar a insectos beneficiosos, e de feito, recentemente se publicou que o millo Bt provocara a morte de bolboretas Monarca. En resumo, efectos non desexados, encontrados ás veces sen buscalos, apareceron xa: fanse necesarios estudios amplos e rigorosos antes de tomar decisións.



As multinacionais investiron grandes sumas na investigación, obtiveron as patentes e os permisos e lanzaron as plantas transxénicas ó mercado presentándoas como a «solución a fame no mundo». Non se tardou en cuestionar tal afirmación e ó tempo xurdiron as dúbidas sobre a seguridade das plantas transxénicas. Mentres, sucedíanse, sen éxito, reunións dos mandatarios dos diferentes países para chegar a asinar un Protocolo de Bioseguridade vinculante, que os países productores da biotecnoloxía «boicoteaban» sistematicamente. Entrementres, os alimentos transxénicos chegaban ás nosas mesas sen que puidésemos elixir porque carecían de etiqueta que os identificara; soubémonos «cobaias» das multinacionais e non nos gustou.

Os consumidores reclamaron etiquetado obrigatorio1, os agricultores preocupados por unha producción agraria sostible mobilizáronse, os países do terceiro mundo seguiron reclamando o dereito a rexeitalos por razóns de saúde, de ambiente ou de socioeconomía. ¿Quen demanda alimentos transxénicos? A resistencia cada vez máis xeneralizada ó seu consumo levou a dúbida mesmo ós agricultores que optaran por eles seducidos polas promesas da súa publicidade: hoxe non só en Europa, tamén xa en Estados Unidos hai un amplo movemento que cuestiona os transxénicos.

Para as multinacionais, a introducción dos transxénicos representa un paso máis no control da producción e comercialización de productos agroalimenticios: as variedades transxénicas están protexidas por patentes e as sementes hai que mercalas cada vez que se planten. Pero, se unha vez utilizadas se comproba que son nocivas para o medio ou para a saúde ¿quen e como vai poñer remedio á situación? O principio de precaución - recollido, por certo, no Tratado de Maastricht - imponse: mentres que non se demostre probadamente que son seguros, exclusión dos alimentos transxénicos.?

Elvira Cienfuegos López (Lourenzá, 1953) é licenciada em Ciências Biológicas e Farmácia. Catedrática de Ensino Secundário vem exercendo como responsável da comissom de transgénicos de ADEGA (Associaçom para a Defesa Ecológica da Galiza).

A opiniom do grupo municipal do BNG sobre os recortes da Junta de Galiza

A Junta de Galiza recortará o seu orçamento para 2010 em 200 milhons de euros, com umha reduçom meia de 1,05% nas áreas de ámbito social como Educaçom, Sanidade, Universidades e Bem-estar; e 4,4% nas restantes. Portanto, fica já bem às claras o que é na realidade a tam predicada austeridade da brigada de demoliçom e limpeça étnica encabeçada por Feijoo.

As conselharias com maiores recortes serám Industria e Economia com 7%; e Cultura e Turismo com 6,5%. Desde o departamento de Fazenda informárom de que os 200 milhonns eram a “cifra límite” para garantir a prestaçom dos serviços públicos, pese a que a Junta pensava em 218 milhons. Uns 125 milhonns dos 200 que se detraerám dos orçamentos da comunidade autónoma no exercício do curso correspondem a gasto corrente, e os restantes 75 milhons, a investimentos produtivos, contraindo os serviços públicos e favorecendo o lucro privado o privi-legium, ou seja, a lei privada por cima da res publica.

Desde Fazenda indicárom que en nengum caso, estes recortes afectarám ao gasto social e as transferências às corporaçons locais e às universidades, à luita contra os incéndios, a justiça gratuíta, as ajudas para a igualdade, as subvençons de peages e o financiamento do Jacobeu 2010. Perguntamo-nos entom nós inocentemente a que é que afectarám estes recortes milhonários.

terça-feira, 20 de abril de 2010

O shock do preço dos alimentos: ou modificaçom genética ou fame

Nota Bene: O seguinte texto é um trecho dum artigo de Naomi Klein intitulado "Capitalismo do desastre: estado de extorsom". A traduçom é própria. O artigo original em castelhano e completo pode consiltar-se aqui.


Naomi Klein é autora de numerosos livros, incluído o mais recente The shck Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism. Para umha recensom sobre o livro feita pola mocidade do Encontro Irmandinho consultar aqui.

"Capitalismo do desastre: estado de extorsom"

Ligada estreitamente ao preço do petróleo encontramos a crise alimentar global. Nom só os elevados preços do petróleo fam subir os preços dos alimentos, mas tamém o boom dos biocombustíveis desdibujou a fronteira entre a comida e o combustível, expulsando aos camponeses das suas terrras e alentando umha especulaçom rampante. Muitos países latinoamericanos insistírom em que se rexamine a pujança dos biocombustíveis como alternativa aos combustíveis fósseis e em que se reconheçam os alimentos como um direito humano e nom como umha mercadoria mais. O subsecretário de Estado dos Estados Undos, Jonh Negroponte, tem em troca outras ideias ao respeito. No mesmo discurso em que tratava vender o compromisso dos EUA na ajuda alimentar de emergência pediu aos países que baixaram as suas "restriçons à exportaçom e elevadas tarifas" e que eliminaram "as barreiras paa o emprego das inovaçons tecnológicas na produçom animal e vegetal, incluíndo a biotecnologia". Hai que reconhecer que esta ameaça era mais subtil que as anteriores, mas a mensage era clara: os países pobres fariam melhor em abrir os seus mercados agrícolas aos produtos norteamericanos e as suas sementes geneticamente modificadas. A contrário, arriscam-se a perder a sua ajuda*.

Os cultivos geneticamente modificados aparecêrom de súpeto como a panaceia para a crise alimentar, quando menos segundo o Banco Mundial, o presidente da Comisom Europeia - "valor y al toro", veu a dizer - e o Primeiro Ministro británico Gordon Brown. E, claro está, segundo as empresas do agribusiness. "Nom se pode alimentar hoje ao mundo sem organismos geneticamente modificados", declarou recentemente Peter Brabec, presidente de Nestlé, ao Financial Times. O problema com este argumento, ao menor por agora, é que nom hai provas de que os organismos geneticamente modificados incrementem a produçom dos cultivos, mas bem disminuem-na**.

Nom obstante, incluso se houvera umha varinha mágica com a que resolver as crise alimentar global, quereriamos por acaso que estiver nas maos dos Nestlés e Monsantos? Qual seria o preço a pagar por que a empregassem? Nos últimos meses Monsanto, Syngenta e a BASF comprárom coma tolas patentes das chamadas sementes "todo-terreno", um tipo de prantas que podem crescer até na terra esgotada pola sequia ou salgada polas inundaçons.

Por outras palavras: prantas modificadas para sobreviver a um futuro de caos climático. Já sabemos até quê ponto é que está disposta chegar Monsanto à hora de proteger a sua propriedade intelectual, espiando e demandando aos granjeiros que se atrevam a guardar as suas sementes dum ano para outro. Pudemos ver como as medicaçons patentadas contra o VIH impedem salvar milhons de pessoas na África subsaariana. Por quê é que os cultivos "todo-terreno" patentados iam a ser diferentes?

Por enquanto, entre tanta charlatanice excitante sobre novas tecnologias perforadoras [de petróleo crú] e genéticas, a administraçom Bush anunciou umha moratória de até dous anos nos projectos federais para a investigaçom em energia solar, devido a aparentemente, preocupaçons meioambientais. Imo-nos achegando à fronteira final do capitalismo do desastre. Os nossos dirigentes nom invertem em tecnologias que nos prevenham dumha maneira efectiva dum futuro climaticamente caótico, e em vez disso decidem-se a trabalhar pau a pau justamente com quem trama planos cada vez mais endianhados para aproveitar-se das desgraças alheias.



Notas do tradutor:

* Esta ameaça fixo-se recentemente à Angola desde o consulado ianque para que promocionaram o inglês em detrimento do português pois do contrário apoiariam - já a apoiam de facto pola sua riqueça em gás e petróleo, o território separatista da Cabinda-.

** Umha das manifestaçons mais evidentes do retrocesso do espaço público no momento actual, o da globalizaçom ultraliberal descendente, é o que na Alemanha deu em chamar-se umha "porta giratória" entre o mundo da política e o mundo dos grandes intereses económicos privados, como recentemente veu confirmar o escándalo das "dietas" de Tony Blair. Já nom se guardam, portanto, nem as formas à hora de exibir umha inusitada promiscuidade entre a classe política e a verdadeira classe dirigente do grande capital. Outro bom exemplo é Berlusconi, paladim do populismo fascistoide ou a relaçom dos banqueiros Rubin e Paulson com as administraçons de Clinton - demócrata - e Bush II - republicano -. Gerhard Schröder, o antigo chanceler socialdemócrata da Alemanha, é agora assesor da petroleira russa Gazpron. No mesmo Estado, o outrora ecologista Joschka Fischer é hoje um conselheiro da empresa automovilística BMW que fabrica carros contaminantes.

No tocante ao Estado espanhol a situaçom nom é evidentemente melhor. Aos lucrosos empregos de persoeiros como Eduardo Zaplana em Telefónica cumpre engadir os diversos casos de corrupçom e ainda que a primeira campanha de UCD foi finaciada por 10.000 milhons que a monarquia saudita emprestou a Joám Carlos I (vid. Patrícia Sverlo: Un rey golpe a golpe) ou as relaçons entre o arquimilhonário Carlos Slim com El País e Felipe González ou a do magnate australiano dos média Rupert Murdoch com José María Aznar. Já por nem falar de Jaume Matas.

Todo isto guarda umha relaçom nada inocente como a financiaçom privada das campanhas eleitorais (tipo Obama) e dos partidos políticos. A tirania evidente das forças globais do mercado tornam o estado providência em estado penitência e anulam a capacidade das insituiçons de tomar decisons postas ao serviço das maiorias sociais.


O "capitalismo do desastre"

http://www.paidos.com/ficha.aspx?cod=45151



+ Informaçom sobre Naomi Klein e a Doutrina do shock em:

http://www.naomiklein.org/shock-doctrine

domingo, 18 de abril de 2010

Um mundo sem transnacionais

GUSTAVO DUCH GUILLOT

Nova tirada de aqui. A traduçom é própria.

04-17.jpg


Hai hoje 14 anos, 250 líderes camponeses de Via Campesina, em representaçom dumhas 80 organizaçons de todo o planeta, celebravam a sua segunda assembleia, em Tlaxcala (México), quando recebêrom notícias do Brasil. No Estado amazónico de Pará, em Eldorado dos Carajás, mais de 1.500 mulheres e homes do MST (Movimento de Trabalhadores Rurais Sem Terra) tomárom e bloqueiárom a estrada principal para exigir aos governos federal e estatal que adoptaram medidas urgentes a favor da reforma agrária (num país onde 2% dos proprietários é dono de mais da metade da terra fértil do país, mentres mais de 100.000 famílias dormem sob carpas pretas em campamentos de ocupaçom de terras). Sobre as quatro da tarde, 155 membros da Polícia Estatal Militar atacárom sem piedade. Assassinárom a 19 pessoas, 69 resultárom feridas e, delas, três morrêrom uns dias mais tarde.
Catorce anos despois, a matança orquestrada polos grandes proprietários da regiom com o consentimento do Estado segue sem resposta. Os disparos em Pará retumbárom na reuniom de Tlaxcala e, desde entom, cada 17 de Abril milheiros de camponeses e camponesas, e muitas outras pessoas que apoiam ao mundo rural, organizam acçons e eventos para recordar a situaçom de opresom e marginaçom que parece que lhes tem asignado o sistema capitalista.
Como explica Via Campesina na sua convocatória deste ano –e pom o exemplo de Honduras, onde várias pessoas do Movimento Unificado de Camponeses do Aguám tenhem sido assassinadas tamém pola sua defesa da terra que lhes permite cultivar os seus alimentos–,
a repressom sobre as organizaçons camponesas nom cessa e repetem-se, idénticos, muitos 17 de Abril por todo o mundo. Porém ao abuso do terratenente soma-se o poder hegemónico das empresas transnacionais sobre toda a cadena alimentária. Controlam os mercados das sementes, dos agrotóxicos, dos fertilizantes, da auga, da genética animal e tamém, como umha nova tendência, estám-se fazendo –muitas vezes da mao de terceiros países– com o controlo de muita terra produtiva. Monsanto, Cargill, Carrefour, Archer Daniels Midland, Nestlé, Syngenta, entre outras, som os nomes que Via Campesina cita como senhores dumha agricultura globalizada responsável do tránsito de milhons de agricultores e agricultoras dos seus campos aos subúrbios das cidades, da autosuficiência a engrossar as bolsas da pobreza, mentras –com os seus modelos intensivos– afundam na ferida sobre a saúde do planeta.
Así, Via Campesina e os suus aliados centram todas as suas acçons e vindicacons em assinalar o imenso dano que estas corporaçons ocasionam, rompendo de passo o mito que adoita situar em competência à agricultura dos países ricos com a agricultura dos países do Sul. Para reforçar as energias na ofensiva contra as transnacionais e a favor dum mundo sem monsantos, Via Campesina lembra algumhas acçons que demostram que as cousas se podem cambiar e aponta para outras que se devem mudar.
Face o avanço dos transgénicos como tecnologia de dominaçom do camponesado e de pérdida de biodiversidade para a natureza, Via Campesina destaca como a pressom da sociedade civil da Índia conseguiu deter o passado Janeiro a aprovaçom dumha berinjela transgénica da que é co-proprietária Monsanto. Ou como a ocupaçom que figérom em 2006 da sede de investigaçom de Syngenta [produtora de muitos dos sulfatos empregados nas nossas ribeiras e nas nossas patacas, N.T.] em Brasil para alertar de que em Paraná esta transnacional estava sementando ilegalmente várias hectáreas de cultivos transgénicos levou a finais de 2009 a conseguir que esses terrenos se reconverteram num centro para a ensinanza e a investigaçom da agroecologia. Na Europa, junto às vindicaçons contra o recente decreto de aprovaçom de novas variedades transgénicas, estám-se coordinando muitas atividades para desvelar o poder que sobre a nossa agricultura exercem os grandes supermercados. Os dados que desvelam som muito significativos, a vez que preocupantes: neste momento, os grandes supermercados absorvérom 80% do mercado varejista [minorista em castelhano, N.T.] na Europa. Em Reino Unido, por exemplo, umha de cada sete libras que se gasta no comércio desembolsa-se numh a soa grande superfície, em Tesco, que, como os seus companheiros de pódium, aproveita a desregulaçom do comércio internacional para comprar as suas mercadorias nos mercados mundiais a preços mais baixos, ocultando no preço das etiquetas os custos sociais e ambientais. “Quando um produto chega ao mercado –explica Susan George–, perdeu toda a memória dos abusos dos quais é a conseqüência, tanto no plano humano como no da natureza”.


Com esta realidade, sem acesso aos recursos naturais, sem atençom política, as opçons passam pola movilizaçom, e essa é seguramente umha das características insígnia de Via Campesina desde a sua criaçom em 1993. Como a mesma organizaçom explica, barridos polo furacám da globalizaçom, sintírom a necessidade de recuperar com umha voz própria e única o seu espaço de participaçom social. As suas propostas, baixo a premissa de que a alimentaçom é um direito, nom umha mercadoria para as transnacionais, debujam umha paisage possível, justa e formosa.

Gustavo Duch Guillot é coordinador da revista ‘Soberanía Alimentaria, Biodiversidad y Culturas’. Autor de ‘Lo que hay que tragar’

Ilustraçom de Alberto Aragón