Un facho nunha noite sen lúa.

Un facho nunha noite sen lúa.
galizanova_chantada@hotmail.com

Os membros de Galiza Nova en Chantada encetamos unha serie de actividades encamiñadas a dignificación da mocidade, criminalizada adoito polos mass meia e, especialmente, polo autoritarismo da era fraguiana. Niste senso realizamos un mural con motivo do Día Internacional da clase traballadora, data que consideramos imprescindíbel conmemorar como recoñecemento de todos aquiles que ofereceron a súa vida prá dignificación do proletariado.
Após a chegada do monolitismo de Manuel Varela esmagouse toda actividade xuvenil, en consonancia coa política do PPdG, que non fose condescendente coa súa política de asfalto, cuxas consecuencias son ben palpábeis: paralización total da economía do concello (cun polígono-pantasma); redución das actividades culturais a pan e circo, unha taxa de eventualidade sen parangón, emigración da xente nova (especialmente dos millor preparados, coa conseguinte brain drain), retroceso alarmante na idade de emancipación, desruralización, atraso crónico no pagamento da débeda do cánone de Belesar...
Galiza Nova quere erguer de novo vieiros que artellen a mocidade chantadina, afondar na conciencia nacional e participar do cambio transformados que suporá a chegada do BNG á alcaldía. “Erguermos a espranza sobre ista terra escura” con Celso Emilio pra que Ildefonso Piñeiro poida resgatar a Chantada da desidia, o abandono e a incopentencia dos sucesivos gobernos monolíticos, posibilitando a criación de espazos onde a mocidade se senta recoñecida, como parte activa da vida política e social do municipio, depurando e democratizando as institución e encamiñandoas a lugares de encontro, participación e diálogo. “ESPRANZA É LIBERDADE!”.

Bem nos fodem.

Após a vitória de Sarkozy na França, um lobo com pele de ovelha, fica já claro o repunte da direita mais reaccionária, sob a bandeira da pseudo-democracia, e o fim do espírito do maio do 68. Ao home já lhe é extranho o que lhe concerne a si próprio e assasinou-se o “nada do que é humano me é alheio”. Nom é, para variar, o Estado espanhol umha excepçom. Todas aquelas múltiplas propostas do PSOE em política social nom se puiderom aplicar pola impenitente pressom do PP que as condenarom ao mais absoluto ostracismo, por meio dumha estrategia agresiva de criminalizaçom da esquerda -téctica compartida polos fascitas partidários da administraçom Bush- e porque o PSOE já é simplesmente Partido Españolista, pois esqueceu-se fai tempo dos obreiros e do socialismo.
No nome da democracia e a liberdade Rajoi e Zapatero procuram a exclusom das organizaçons políticas de esquerda, nomeadamente daquelas que incidam na autodeterminaçom das derradeiras colónias do Estado espanhol, e a consolidaçom dum bipartidismo que reduzca a democracia a um rife-rafe entre dous partidos, como na Restauraçom: moderados e conservadores.
O último capítulo desta satanizaçom da esquerda vemo-lo en Euzkal Herria com a ilegalizaçom de toda a esquerda abertxale, inclusive daquelas opçons que rem tinham a ver com Batasuna, como é o caso de Acçom Nacionalista Vasca (ANV).
ANV é umha formaçom política que destacou na loita anti-fascista na Guerra Civil e também na liberaçom da França durante a II Guerra Mundial, assim o próprio De Gaulle ficou surprendido quando o batalhom Guernika entouçou o ejército francês e penetrou em Paris desfilando com unha ikurriña e a bandeira do partido. Portanto, o ANV leva existindo quase oitenta anos e no PP devia-no saber bem quando a administraçom “asnar” os indemnizou com perto de sete milhons de euros por as incautaçons sufridas durante o franquismo; já nom importa a verdade? Semelha que nom, agora mediante os mass meia qualquer político com vocaçom de ditador pode criminalizar a quem queira, aliás, os meios de desinformaçom ao serviço dos poderes económicos som o instrumento mais prezado do Estado espanhol para proceder a imposiçom do único credo oficial possível: o espanholismo.
Além disto, sim é certo que ANV participou na formaçom frentista de Herri Batasuna[1], mas nunca em Batasuna, partido criado em 2001 e em cujo processo de formaçom nom interviu o devantito partido, porém o caso para os espanholistas é gajar e fazer barulho. Portanto, fica às claras que a Lei de Partidos é umha carta de liberdade para acabar desde umha suposta “legalidade” com as opçons contestárias e independentistas, um documento, que como a Constituçom, é interpretado segundo convenha e orientando o tinglao rumo ao domínio da oligarquia imperialista espanhola.
Esta oligarquia ficava moi leda perante o sucesso que obtivo a reuniom das Açores, aos seus olhos[2], entre “Asnar”, Blair e Bush a tríade fascista reforzada agora com Sarkosy, apoiado em toda a campanha por quatro das agencias de notícias mais grandes do mundo (dominadas polo lobby sionista) mais umha outra francesa (que junto a outra inglesa controlaram aginha o 90% das notícias internacionais).

Esta direita é sumamente reaccionária e sonsa, mas viste-se de legalidade e democracia, assim agocham os recortes das liberdades individuais e colectivas sob as suas sujas políticas repressivas, quer dizer, no nome disso que eles chamam segurança. Mas, aos nacionalistas galegos nom se nos escapa que mentres condenam a violência de ETA o PP nunca fixo o próprio com o golpe militar do 36, nem o PSOE com a violência crudentíssima dos GAL... até onde quere chegar a sua hipocrisia? Por descontado, o PP tampouco tivo a bem pedir perdom polas matanzas perpretadas no Iraque, nem o PSOE reconhece a situaçom bélica que se vive no Afganistam. Uns matam em nome de deus e outros no do petroleo. Aliás, porque ninguém impugnou ainda as listas da extrema direita (falangistas, pró-nazis e demais ralea) apresentadas en numerosas populaçons do Estado espanhol? A que jogam os políticos mesetéiros?

Cômpre que a mocidade se sensibilice e creia num outro mundo, pois os diversos Foros Sociais Mundais demostrarom que outro mundo é possivel, que a utopia é factível quando o povo deixa de ser masa, ou seja, quando o espírito crítico do individuo se revela contra a manipulaçom à que o somete o sistema Imperialista e Neoliberal. Hai que agir na medida das nossa possibilidades, por exemplo nom sendo partícipes das suas mentiras e calumnias e cismando no espalhamento das ideias progresitas, das que hoje o nacionalismo é vangarda, postulando a desalienaçom dos povos sem estado e liberdade do home. Por cima da lei está o home, e a lei deve estar ao nosso serviço, no entanto desejam esclavizar com a lei.
Desde a Galiza também se contrói um outro mundo. Um mundo onde a UE poida ser umha assambleia entre povos livres e iguais entre cidadans que se falem como irmaos num mundo mais justo e com menos ricaços, a utopia de Celso Emilio, a utopia de Castelao, a utopia de Marx, a utopia de Beiras... e de tantos outros homes que derom e dam a sua vida por um mundo livre, igualitário, fraternal e sustentável.
[1] Lembre-se que HB nom foi ilegalizada em nemgúm intre da sua existência.
[2] Galiza Nova em todo momento denunciou a guerra imperialista do Iraque. O PP é tam demócrata que quando n’ O Hórreo José Manuel Beiras pediu um minuto de silêncio a respostarom com gargalhadas e mofas; a sua indecencia moral nom tem límites.

Traballo digno

O 1º de maio onte e hoxe. A loita continúa!

Galiza Nova Chantada.

Os membros de Galiza Nova da comarca de Lugo sul vimos de encetar un novo mural en Chantada con motivo do Día Internacional da clase traballadora, data que consideramos fundamental conmemorar como recoñecemento de todos aquiles que ofereceron a súa vida pola máis xusta das causas a liberdade, a igualdade e a xustiza social.

1.1 O 1º de maio onte.

"Erguéstesvos cedo Amador e Manuel", Manuel María.

Cando o capitalismo máis salvaxe, sustentado en inmorais teses ultraliberais, producía mortes a esgalla de nenos, mulleres e homes proletarios; cando a banca e os trust atafegaban as máis elementais libertades e negaban calquer decisión positiva encol a xustiza social; cando o Estado americano, unha democracia capitalista “exemplar” na altura, decretou medidas draconianas anti-obreiras – como a prohibición de realizar folgas, sancións económicas e cárcere prós desidentes- o proletariado ergueu a voz pola liberdade, centrándose, sobor de todo, en acadar a xornada laboral de oito horas.

A xornada laboral de oito horas tornábase fundamental prá dignidade do obreiro, xa que se consagraba a necesidade de oito horas de descanso, oito de traballo e oito de autorrrealización persoal. No entanto, iste obxectivo custoulle a vida a non poucos obreiros, tanto na Europa como nos “avanzados e democráticos” EUA.

A contratación de esquirois e mercenarios por parte dos donos do capital, amais da induvitábel comuñón entre o aparello represivo dos estados e as empresas, conlevou a tensiós internas dos sindicatos e a episodios tan sanguinarios e calamitosos como os sucesos do 4 de maio na praza de Haymarket (en EUA) onde, 25000 obreiros, sufriron un atentado con bomba e a continuación foron acribillados polas “forzas da orde” porque supostamente fora un atentado anarquista. Amais, numerosos líderes obreiros e sindicais foron “axustizados” polo único delito de defenderen a igualdade e a dignidade do Ser Humano... os ideais da Revolución Francesa e a declaración de Virxinia foran esmagados pola ditadura do Imperialismo, a fase superior do capitalismo.

A prensa burguesa daquil entón indignábase polas desproporcionadas vindicacións obreiras e instaban a que os folguistas fosen encarcerados producindo un "benéfico terror na clase traballadora", ou sexa criando un cenario social que permitise obviar os Direitos Humanos e violar os principios elementares da democracia. O Chigago Mail sinalaba que a xornada de 8 horas estaba "suxerida polos máis tolos socialistas e anarquistas"; o Illinois State Registrer cualificaba a vindicación como "realmente parva de máis como para merecer a atención dun fato de lunáticos. E a idea de facer a folga na procura das 8 horas é tan normal como facela pra conquerir a paga sen cumprir as horas de traballo". O Chigago Tribune dixo: "a prisión e os traballos forzados son a única solución prá cuestión social".

O proceso de represión a todos os disidentes foi altísimo e a súa criminalización constante, tal como se veu criminalizando á mocidade nacionalista galega como se foramos terroristas e asasinos, mesmamente terroristas de Estado como Fraga Iribarne, colaborador do tirano xenocida e hoxe “convencido demócrata”, se atreveron a calificar ao BNG como a kale borroca da Galiza sen máis proba ca da calumnia e a acusación gratuíta. Istes procesos decimonónicos escontra a xornada laboral de oito horas estiveron sustentados pola maquinaria represiva dos donos do capital, individuos que coidan que o pobo non ten máis que un direito e un deber: a obediencia incondicional e acrítica.

Con todo, os tempos foron chegados e a xornada laboral de oito anos é hoce un direito irrenunciábel da clase obreira primermundista. O 1º congreso da II Internacional, celebrado en xullo de 1889 (en conmemoración do centenario da Revolución Francesa), declarou o 1º de maio como Día da Solidariedae Internacional dos Traballadores.

1.2 O 1º de maio hogano.

Semella de común acordo que se as traballadoras e traballadores de comezos do século XX puidesen contemplar as condicións da clase traballadora de comezos do século XXI non dubidarían en recoñecer que os fitos acadados van alén de calquera utopía. Porén isto coqueriuse grazas a persoas que creron que “outro mundo é possível” e loitaron até o último alento polo imposíbel pra que hogano poidamos disfrutar distes direitos. Un bo exemplo de que as grandes e duradeiras revoluciós non se fan nun só día, senón co traballo constante e a insistencia; cantos albergaban espranzas de ver ao nacionalismo na Xunta de Galiza na III Asamblea Nacional celebrada no Carballiño no 1987!?

Porén, na actualidade os direitos do traballador son adoito vulnerados coa máis absoluta e insultante impunidade. O recorte dos direitos laborais e individuais, a quebra do sistema do benestar e a proliferación de conflitos armados son síntomas evidentes das consecuencias desastrosas do Neoliberalismo e o Imperialismo e da regresión das democracias e o auxe dos fundamentalismos (Irán, rearme talibán, creacionismo e evanxelismo americanos, Opus Dei, outras seitas destrutivas, Dafur...). No nome da “flexibilización” as grandes empresas desregularizan o mercado de traballo con xornadas laborais en incremento, soldos en descenso, contratos-lixo, e vulnerando os direitos máis elementares como o de expresarse no idioma de seu... extranxeiros no noso proprio país!

As consecuencias son ben visíbeis na sociedade galega e serano inda máis após o boom do tixolo e o formigón. A taxa de eventualidade incrementouse, de 1989 ao 2002, en 10 pontos, situándose no 34 por cento, segundo a enquisa de populación activa 2002, 38% no caso de tir a 'má sorte' de nascer muller. No ano 2003 máis do 90 por cento dos novos contratos asinados por menores de 25 anos eran temporais, cunha duración media irrisoria (90 xeiras), e o soldo un 40% inferior a un adulto.

As consecuencias resultan evidentes e do máis sangrante, mais non deita a nosa esperanza. Algunhas das máis evidentes son: a emigración da xente nova, o retroceso na idade de emancipación, o endebedamento progresivo das familias galegas, o envellecemento alarmante da populación, baixa taxa de natalidade e unha desruralización moi preocupante polo perigo que supón prá conservación do territorio. Males endémicos do país per seculum seculorum xa denunciados por X.M. Beiras Torrado n’ O atraso económico de Galiza.

No tocante ás mulleres a situación e inda moito máis grave e preocupante. A muller recibe un 25% menos de salario nos 'países ricos' por un traballo equivalente ao realizado por un home e, de novo guiándonos pola enquisa de populación actica 2002, a contratación a tempo parcial afecta nun 89,3% das mulleres. Asemade, mentres que traballan sen salario o 6,7% dos homes, o mercado negro abranxe o 19,5% das mulleres e a perspeitiva vai en aumento.

Por outra banda, desde Galiza Nova de Chantada consideramos imprescindíbel a regularización do traballo a tempo parcial, especialmente no caso dos estudantes, se ben iste complemento dos estudos estase vendo ameazado polo proceso de Boloña. Cómpre, aliás, lembrar que o auténtico sindicalismo fomenta a participación da clase traballadora e non usurpa o seu poder de decisión trasladándoo ás superestruturas como fan moitos sindicatos de índole estatal. "Ergámola espranza" con Celso Emilio e sexamos conscientes da necesidade de movilizarnos polos nosos direitos e liberdades e non por inexistentes polémicas apontadas dende os mass meia da teoría do ácido bórico e a conspiración, golpistas que pensan que todos somos da súa catadura moral.

GALIZA EN PÉ! A LOITA CONTINÚA!

Benvidos!!!

Benvidos ao blog de Galiza Nova de Chantada, un espazo nacionalista, mais aberto a todos aqueles que teñan inquedanzas políticas progresistas e en clave de país. Invitamos a todos e a todas a participar connosco nesta nova xeira pola rede, abertos as vosas suxestións, comentarios... Para calquer cousa enviádenos un correo electrónico a:
galizanova_chantada@hotmail.com

Benvida: “A mocidade de Chantada fai país”.

Os mozos e mozas dos concello de Chantada perante a desastrosa situación do concello, durante os anos de desgoberno do PP e manolitismo ou monolitismo, optamos por estruturarnos socialmente e actuar, dende logo, en clave nacionalista. Agora ben, como organización xuvenil estamos abertos a todos os problemas dos mozos chantadinos e as diversas sensibilidades do municipio.
O blog non ten outra intención ca de ser o voceiro de Galiza Nova en Chantada dende o cal informar a simpatizantes e militantes, amais de permitir a expresión de todas e todos nós, preferentemente no idioma da nación, pois a práctica lingüística debe ser coherente coa normalización do uso social do galego. Sen máis, viva Galiza ceibe!